ISLAM, ÖZGÜRLÜK VE RAMAZAN
Ramazan çok degerli bir ay oldugunu gösterdi. Namaz, oruç, zekat, fitre, sadaka derken bir baska yönü anlam kazandi son günlerde. Yardimlasma ve dayanisma. Paylasimin doruk noktasina ulasmasi. Imsak tan aksama yil be yil kendimizi disipline ederken kalpten arzuladigimiz ve öteden beri savundugumuz seyin; Islam dininin sosyal yönünün de öne çikarilmasiydi.
O nedenle haddimiz olmayarak bu konuda görüslerimizi beyan ettik. Sömürgecilige, sömürge sonrasi yasanan acilara, açliga kitliga, kapitalist ve emperyalist dünya karsisinda ezilmislige ve Müslümanlarin pesini yüzyillardir birakmayan derin cehalete karsi, Islam`in özgürlestirici, birlestirici, çagsal özgürlük dini oldugunun kanitlanmasini bekledik daima.
Özgürlük yoksa Islam da yoktur, açlik varsa özgürlük te yoktur ve Islam, tam anlamiyla bir özgürlük dinidir, bilinciyle çagrinin özüne inandik. Özgürlügü içsellestirdikçe özgürlüge gölge düsürecek ne varsa tüm benligimizle karsi durduk. Özgürlügü asla unutmadik, unutturanlara cephe açtik. Ülkede birtakim Islami konular tartismaya açildiginda, tartismaya açandan yana olduk. Çünkü Islam’da korkunun degil sevgi ve hosgörünün egemen olmasi gerektigine inandik. Müjdesi de öyleydi gerçekte.
Bu sorumluluk bilinciyle hiç çekinmeden, her ortamda savunabilecek dogrulari çogunluk yanlis dese de Allaha siginip ortaya koyduk. Çogunluk yanlistaysa eger tek kalsak da dogrusu budur dedik yüreklice. Adimiz yarim imanliya çiksa da, geleneksel dinci degil gerçek dindar olduk. Yaftalanma korkusu asla tasimadik. Temel Islami ibadetlerden yapabildiklerimizi yaptik. Yapamadiklarimiz için de hakkimizda ne düsünülür kaygisi hiç tasimadik.
Bizim gibi örnekler az bulunur herhalde.
Köseye kistirildigimizi sandigimizda asla “Dinde zorlama yoktur” kolayciligina da kaçmadik. Yaratanin yüce hosgörülülügüne ve affediciligine güvendik. “Sizin dininiz size, benim dinim bana” ögretisinden hareketle insani yönü agir basan, ana babasinin dinini degil, hür irademizle Islam dinini benimsedik.
Ve bir ramazan daha geldi çatti. Iftarlar ve iftar sonralari sahurlara kadar yeme, içme, eglenme savurganligi yayginlasinca, dünyanin öküzün boynuzundaki tepsiden ibaret olmadigini animsattik çevremize. Dogu Afrika boynuzundaki bebekler açliktan öldükçe din adina özgürlesmek olasi degildi çünkü. Müslümanlarin namaz kilma, oruç tutmanin ötesinde sorumluluklari oldugunun farkina varmasi ezilenin, sömürülenin, magdurun yaninda yer alarak asil damarina dönmesi gerekiyordu. Ögüt`te; “Kalbi Islam’a isindirilacak gayri Müslimlere zekat verin” deniyorsa akan sular dururdu elbette. O nedenle bu ramazan Islam kültürüne kök salmis ve Islam’i yüceltmis yardimlasma ve dayanismanin hayata döndürülmesi sartti.
Ve o sart yerine geldi, yerine getirildi. Afrika boynuzu için seferberlik ilan edildi. Kim ne kadar katki koyuyorsa, katki koyamayip hiç dinmemecesine yüregi sizliyorsa kardesimdir, yoldasimdir.
Namaz kilani kilmayani, oruç tutani tutmayani, teravih kilani kilmayani, hatta teravih yok diyeni var diye itiraz edeni, camiye gideni gitmeyeni, cem evinde cem tutani tutmayani, zorla güzellik olmaz zorla ibadet olmaz diyeni, öyle diyenlere de vay zindik diyeni ayni yolda birlesti. Yollari birlesti, sagin solun, fasistin komünistin, liberalin sosyalistin, Ibadetleri hafife alip agirdan takilanla cennetin tapusu için terleyenin, günde bese bes katip secdeye varanla alni secdeye bir kere degmemisin yollari bir oldu.
Çünkü yemek içmek tüm canlilar için en dogal ihtiyaçtir. Açlikla terbiye edilmek ise insana özgü degildir. Iste ramazan ve oruç bu sorumluluk bilincini tetikledi. Insanimiz kendisinde var olanin dünyada bir yerlerde var olmadiginin farkina vardi. Bu gerçek bize Yaradanin rahmet denizinde bogulunmasi gerektigini animsatti. Bilgi ve bilinç yoluyla hakka teslimiyet budur iste.
Ve tüm yollar Kara Afrika’ya, karaca bebege bir dilim ekmek gönderilecek olsa bile, kirintisina sahip çikmak adina sorgusuz sualsiz birlesti. O`nun istedigi gibi bir insan olabilmek için, herkes bir seyinden vazgeçti ve özgürlesti.
“ Kardeslik akdi’niz-muâhât’niz mübarek ola”…