Bizler yani engelliler bizim hayatımızı rahat bir cevrede sürdürmek için aile çok önemlidir. öğle ki ailemiz bizi her şeyimizdir. Annemiz, babamız varsa kardeşimiz, En önemli varlıklarımızdır.
Yeri geldiğinde arkadaş, yeri geldiğinde de sırdaştırlar. Fakat ben şimdi ailenin yapması değil de hiç yapmaması gerekenleri dile getireceğim;çünkü öğle engelli dostlarımızın aileleri var ki onlara insan demeğe ben utanıyorum.
Bazı “insanlar”çocuklarının engelli doğucaklarını öğrenip aldırıyorlar buda bir nevi katillik oluyor. Bazıları doğurup bir yere bırakıyorlar. Sizi bilmem ama benim için içlerinden en acısı büyütüp eve yada kömürlüğe kitlenilmesi.
Çocuğu büyütmek ile bakmakla iş bitmiyor, onun ileride topluma katkı sağlayan bir birey olarak yetişmesi gerekirken; Sen onu bir yere kilitliyorsun.
Öğle engelli aileler duydum ki içim yandı. Bir engelli kardeşi ondan utandığı için eve birileri geleceği zaman odaya kitliyor ve bu çocun varlığından kimsenin haberi olmuyor. Bazıları ise daha kötüsünü yapıp evine özel bir bölüm yaptırıp;oraya zincirliyor, tüm ihtiyaçları orada oluyor.
Sen eğer ona değer gösterip dışarı ile küçük yaşta iletişimini sağarsan zaten onun özgüveni gelir ve belki de size bile ihtiyacı kalmaz.
Ben size kendi ailemden örnek vererek yazımı sonlandırmak istiyorum. Benim dışarı çıkma yaşım geldiğinde ki; ben bunu 20 yaşımda öğrendim, ben çıkmadan önce annem yaşıtlarımı toplayıp onlarla konuşuyormuş;
Bakın çocuklar Aytekinnin bazı sorunları var, olabilirde fakat siz onu aranıza alırsanız daha çabuk iyileşcek. Diyerek ve arada hediyeler vererek başladım. ondan sonrası çorap söküğü gibi geldi. kendi arkadaşlarımı kendim seçmeye başladım..Okula başlamamda da o muhteşem insanın adı vardır. Şimdi üniverste okuyorsam o muhteşem insanın sayesinde.Yani iş ailede başlar ve biter. Bu sadece biz engelliler için değil,tüm çocuklar içindir. ”Çocukları yaşama pencereden baktırmıyalım,yaşama atılmasına imkan sunalım.”